De leerlingen komen lachend mijn “lokaal” binnen. Een echt lokaal is het overigens niet. het is eigenlijk de koffiekamer voor de leerkrachten, die er dus vandaag geen of beperkt gebruik van kunnen maken. Want vandaag is dit dus mijn ruimte.
Levi, Noek, Sofie, Micah en Enzo gaan zitten en klappen hun Chromebooks open. Enthousiast vertellen ze dat ze in de afgelopen week in de klas verder hebben gewerkt aan de les van vorige week. Ze zijn allemaal vrijwillig en uit zichzelf bezig geweest met de aangeboden stof. Intrinsieke motivatie heet dat. Of eigenaarschap. Ze hebben weer een uitdaging.
Samen beginnen we aan de les van vandaag. Ik heb een nieuwe uitdaging voor ze. Enzo blokkeert. “Hier begin ik niet aan, “ zijn zijn eerste woorden bij het zien van de opdracht en het horen van mijn instructie. Hij twijfelt. Hij is gewend om altijd direct alles in een keer te snappen, begrijpen en goed te doen. Maar dit is nieuw voor hem.
Hij hangt achterover in zijn stoel terwijl de rest in tweetallen probeert de code te kraken. Ok, ik heb het ze ook echt moeilijk gemaakt…
Ik heb deze groep (HB, groep 8) als opwarmertje voor de "echte" les de uitdaging voorgelegd uit de Mediabegrip-les van deze week. Met minimale instructie. Met een uitdagende tekst erbij. Ga je gang! Laat maar zien!
Binaire getallen die samen een code vormen volgens een substitutiemethode en dan ook nog gecodeerd met een Caesar Box. Ga er maar aanstaan als 12-jarige.
Ik zie Enzo schichtig naar het digibord kijken, waar de opdracht nog staat. Hij typt wat op zijn Chromebook. Kijkt weer naar het bord. Typt weer wat. Maakt aantekeningen op een blaadje papier. Streept wat door. Kijkt me vragend aan. Ik lach hem toe en moedig hem aan. Hij verdwijnt weer in zijn scherm.
Vijf minuten later, terwijl de rest nog bezig is de binaire getallen om te zetten naar letters, hoor ik: “Meester?” Enzo kijkt me vragend aan. Ik loop naar hem toe en hij laat me zijn scherm zien. Daar zie ik een website die Caesarcodes om kan zetten naar “gewone” tekst. In de antwoordbalk van de website staat de oplossing van de code. Hij heeft het voor elkaar. In zijn eentje. Als snelste.
Ik leg een hand op zijn schouder, kijk hem trots lachend aan en steek mijn duim op. Hij groeit. Laat zich tevreden achterover ploffen in zijn stoel. Vervolgens helpt hij anderen op weg.
Enzo, die bij de kennismaking aangaf dat hij zich eigenlijk nooit goed kan concentreren.
Enzo, die alles zo makkelijk oppakt dat het saai wordt.
Enzo, die kritisch en terughoudend kijkt naar het aanbod, want ach… het zal toch wel weer een makkie zijn en wat heb ik er dan aan.
Enzo, die houdt van filosoferen en overal heel diep over nadenkt.
Die Enzo werkt voorbeeldig en vol inzet aan de opdrachten.
Die Enzo gaat heerlijk respectvol en vol inzicht met me in discussie.
Die Enzo hoor ik tegen een klasgenoot op de gang zeggen dat deze lessen zo leuk zijn.
Die Enzo zegt tegen zijn klasgenoot dat de meester van deze lessen echt tof is.
Bedankt, Enzo. Jij bent mijn held. Jij laat mij weer ervaren dat een leerkracht het verschil kan maken. Echt iets kan betekenen. Dat was toch altijd mijn uitgangspunt? Staat er niet in mijn bio op LinkedIn:
“Ik ben een onderwijsdier met een speciaal plekje in mijn hart voor de leerling die net dat beetje extra nodig heeft. Samen creatief aan de slag, zelf onderzoeken en ontdekken, met je hoofd en je hart. Dan gaan we leren!”
Hocus Pocus Focus!!!
