De tijd lijkt voor mij op dit moment echt om te vliegen. Voor mijn gevoel was het vanmorgen zondagmiddag en nu is het alweer vrijdagmiddag een uur of half vier. Ongelooflijk hoe snel deze week voorbij is gevlogen. Een goed teken, denk ik. Maar ik moet niet vergeten af en toe stil te staan om te genieten. Dat was deze week wel weer duidelijk.
Ik had op zich een fijne week. Maandag prettig overleg met Ivo Wouters en Jeroen Schutz. Dinsdag de hele dag training geven voor Cito in Sint Annaland. Woensdag was ik op de Dr. A. van Voorthuysenschool in Rotterdam Charlois om de inhoud van de gastlessen die ik in november daar ga verzorgen door te spreken. Daarna door naar Utrecht om een workshop ICT te verzorgen in opdracht van Avans+. Donderdag wederom naar Rotterdam (deze keer Overschie) voor een Cito-training. Vandaag werk ik thuis. En dat betekent:
Geen file!
Want tjonge jonge wat heb ik deze week in de file gestaan. Dinsdag viel het nog wel mee. Van hier naar Sint Annaland is ongeveer 37 minuten rijden volgens Google Maps en dat klopte ook wel.
Maar woensdag… Rotterdam - Utrecht volgens de navigatie 59 minuten. Nou, dat was even anders. Om kwart voor drie stapte ik in Charlois in mijn auto en om 17.06 uur stapte ik in Utrecht eindelijk
weer uit. Veel stilstaan, maar dat soort stilstaan bedoelde ik niet… De terugweg verliep dan wel weer vlotjes, maar toen was het ook al half elf…
Donderdag. Mijn training zou om 13.00 uur starten en ik wil dan graag ruim op tijd aanwezig zijn. In mijn hoofd had ik dan ook als vertrektijd half twaalf. Zo gedacht, zo gedaan. Op mijn navigatie zie ik dat ik nu wel erg vroeg aan zal komen. Ik besluit een alternatieve route te nemen, die ik niet zo vaak volg. Ik stop nog even bij een benzinepomp voor een versnapering en inmiddels is de aankomsttijd acceptabel.
Maar dan gaat het mis.
Net voor me gebeurt een ongeluk. Ik ben geen ooggetuige, maar ik ben er niet ver vanaf. Ik sta vast. Overal sirenes, meerdere ambulances, politie en Rijkswaterstaat. De weg wordt afgesloten, 3 rijstroken gaan dicht. Langzaam kruipen we over de weg en komen langs de plek des onheils. Ik zie de auto’s die bij het ongeluk betrokken zijn.
Het ambulancepersoneel is hard aan het werk. Van een auto is de bestuurderskant weg, zo lijkt het. Er is een hulpverlener bezig met het slachtoffer in de auto. Ik zie ontplofte airbags en vraag me af hoe het met de persoon in de auto is. Het wrak van de auto doet ernstig letsel of erger vermoeden.
Dan ben ik er langs en kan ik door. Nog steeds ruim op tijd kom ik aan, maar daar dacht ik eigenlijk al niet meer over na.
Het feit dat ik gezond aankom, staat voorop. Bij een ongeval gaan bij mij sowieso direct de gedachten naar de slachtoffers en de gezinnen daarvan. Om het nu van zo dichtbij te zien, doet me iets.
Zoals ook de zoektocht naar Sanne en Hebe me deze week erg raakt. Via social media volg ik zoveel mogelijk en lees verbaasd (en verdrietig) de reacties onder de berichten. Veel mensen die hun zorg en betrokkenheid uiten, maar ook verdachtmakingen en beschuldigingen aan het adres van Sanne, de vriend van Sanne, de politie en Rijkswaterstaat. De noodzaak om iets of iemand de schuld te geven van zo’n verschrikkelijke gebeurtenis is een soort zelfbescherming, bedenk ik me. Dat zoiets kan gebeuren als ongeluk zonder reden is niet te bevatten, niet rationeel te verklaren.
Maar om dan zomaar op internet van alles te gaan roepen. Denk even na voordat je iets post. Wees geen toetsenbordheld. Applaudisseer voor de echte helden. De hulpverleners van politie, ambulance, brandweer, Rijkswaterstaat.
De mensen die altijd voor iedereen klaar staan, hulp bieden aan hen die het nodig hebben en in de meest verschrikkelijke situaties hun werk doen. Een diepe buiging en applaus voor jullie.
Deze week was fijn, heftig en drukt me met de neus op het feit dat het leven kort is. Geniet van elke dag, wees lief voor elkaar en voor jezelf. Time flies…
