Deze week heeft het zuiden en midden van het land herfstvakantie. Normaal gesproken een week met regen, wind, vallend blad (inclusief bijbehorende uitvallende treinen) en de eerste kom snert met bijbehorend roggebrood met spek EN (en dan is de herfst echt begonnen!) een lekkere herfstbok. Maar nu is het dus boven de 20 graden… En dan zijn er nog mensen die de klimaatverandering durven te ontkennen. Maar die discussie wil ik hier niet gaan beginnen.
Het is dus herfstvakantie. En het is dus niet echt herfst. Is het dan wel echt vakantie? Nou, een beetje wel. Ik heb geen afspraken buiten de deur, de kinderen zijn vrij en gaan bij opa en oma logeren en we slapen uit. Maar ik ben wel aan het werk. Dus niet echt vakantie.
Ik heb een aantal flutdagen, zoals ik ze noem, ingepland. Dan ben ik wel aan het werk, maar in laag tempo en weinig structuur. Ik heb ook een aantal serieuze werkdagen gepland. En ik heb een vrije dag gepland. De keus is gevallen op de woensdag.
De wekker is voor een dag uitgezet. ‘s Morgens sta ik langzaam op met koffie en bereid me voor op mijn middagprogramma. Het is prachtig fietsweer en dat had ik al gezien, daarom was de keuze voor de vrije dag ook op de woensdag gevallen.
Om een uur of twaalf eet ik mijn lunch en pak mijn spullen. Fietsendrager op de auto, fiets erop (bandjes in orde? ja, dat kan nog wel), vastzetten, omkleden en weg ben ik. Op weg naar de door mij verkozen MTB-route van vandaag.
De keus is gevallen op de routes in het Grenspark Kalmthoutse Heide. Want niet te ver weg en meerdere MTB-routes die met elkaar verbonden zijn.
Ik parkeer de auto bij een recreatiepark in Hoogerheide en bekijk het informatiebord over de mountainbikeroutes in dit gebied. Ik besluit om de complete verbindingsroute te gaan rijden. Ik heb toch de hele middag en het weer is prachtig.
De omgeving ook, zo blijkt. In het begin van mijn route heb ik nog uitzicht op de uitlopers van de Antwerpse Haven, Lillo en de kerncentrale van Doel, maar eenmaal voorbij het fort van Stabroek is het puur genieten.
Jammer dat in dit eerste stuk mijn zadel losgetrild is op de Belgische kasseistroken. Het blijft zitten, maar het zit niet zoals het hoort. Ook de bandenspanning helpt me vandaag niet echt. In de bossen is het wel te doen, maar op de verharde wegen helpt het niet. Gelukkig gaat het grootste gedeelte van deze route door bos en heide.
Maar de te zachte banden (had ik toch even moeten oppompen…) en het losse zadel doen mijn gemiddelde geen goed. Bovendien is de route iets langer dan ik dacht… Verkeerd gekeken.
In plaats van de geplande 22 kilometer, heb ik nu 42,5 kilometer gefietst. Mijn langste mountainbike tocht tot nu toe. Op de racefiets maakte ik wel eens langere tochten, maar dit is toch anders. De onverharde wegen, dwars door de bossen en over heuvels maken dit behoorlijk wat zwaarder.
Al deze zaken zorgen ervoor dat ik word gedwongen het rustig aan te doen. Maar het deert niet. Wat een prachtige tocht! Het landschap is veel te mooi om op hoge snelheid doorheen te razen.
Af en toe stilstaan is geen straf. Op adem komen met adembenemende uitzichten…
De diversiteit van het landschap, het weidse uitzicht en de rust zijn fantastisch. Dat gecombineerd met de stralend blauwe hemel en het zonnetje zorgt ervoor dat ik optimaal geniet.
En dat gaf me echt het vakantiegevoel. Mijn gedachten alleen in het hier en nu, genietend van de uitzichten, koeien, schapen, paarden en vriendelijke mensen (iedereen die ik tegenkwam groette me) doen me goed. Ik ben bekaf, alles doet zeer (en donderdag nog steeds…), maar ik heb genoten. Een mini-vakantie van een middag.
