Plezier hebben in wat je doet. Voor mij het belangrijkste wat er is in mijn werk. Als je doet wat je leuk vindt, hoef je nooit te werken. Een bekend citaat, toegeschreven aan Mahatma Gandhi.
Ik geloof daar in. Er horen (bijna) altijd ook wel minder leuke kanten aan je werk, maar als je doet wat je leuk vindt, kun je dat wel dragen. Je neemt het voor lief, omdat het in dienst staat van je (werk)geluk.
Plezier in je werk zorgt dat je iedere dag gemotiveerd bent. Dat je creatief blijft in de uitvoering, dat je moe maar voldaan bent. Het geeft voldoening, omdat je werkt vanuit je talent. Het zorgt er ook voor dat je niet opbrandt en het lang volhoudt. En als je doet waar je goed in bent en je kunt gebruikmaken van je echte talent, dan is plezier in je werk een gegeven.
Deze week zag ik een mooi (wat zeg ik: het beste) voorbeeld van plezier hebben in je werk en gebruik maken van je talent.
Ik zag een man van 74 vol overgave zijn werk doen en zijn talent gebruiken. Zodanig zelfs dat hij er geëmotioneerd onder was. Virtuoos, met een knipoog en vol overgave.
Achter hem zat zijn compagnon sinds jaren als 72-jarige vol energie zijn werk te doen. Energiek, met een Smile van oor tot oor en briljant.
De samenwerking en synergie spatte er van af. Maar deze twee mannen werken dan ook al meer dan 50 jaar samen.
Tussen deze 2 ervaren rotten stond een 40-jarige man, duidelijk virtuoos in zijn vakgebied. Flamboyant, zichtbaar genietend en hij leverde ongekend vakwerk. Volgens mij is deze man op dit moment de beste ter wereld in zijn vakgebied. Wat een talent!
De drie vulden elkaar aan, gunden elkaar het voetlicht en hadden overduidelijk veel plezier in wat ze deden. Ze speelden! Ze waren niet aan het werk, maar deden wat ze het liefste doen en het beste kunnen.
Ik stond erbij en keek ernaar. Soms bijna in trance, gebiologeerd; dat is het juiste woord! Ik was me heel erg bewust van het speciale van dit spektakel. Ik heb genoten, echt elke minuut. Maar voelde me toch ook een beetje melancholisch, omdat het (gezien de leeftijd van de 2 oudere heren) weleens de laatste keer zou kunnen zijn dat ik ze “in het echt” gezien heb. De andere aanwezigen, talrijk en zeer uiteenlopend qua leeftijd, leken dat gevoel te delen.
Ik volg deze mannen al jaren. Sinds eind jaren 80, denk ik. Maar toen stierf hun collega en werd het een tijdje stil rondom de heren.
Maar in november 2019 hoorde ik de aankondiging dat ze in Nederland te zien zouden zijn. Ik heb direct geprobeerd om daarbij aanwezig te zijn. En dat lukte! Ik deed een dansje door de woonkamer toen ik het bericht kreeg, dat ik er dan toch bij zou zijn. Ik ging deze levende legendes in levende lijve zien. Dat had ik nooit meer voor mogelijk gehouden. Corona gooide echter roet in het eten. Tot twee keer toe uitgesteld… Ik voelde toch ook wel wat lichte bezorgdheid of het nog wel door zou gaan, een van de heren kreeg al eens een hartaanval… Maar nu was het dan eindelijk zo ver.
Het was dan ook echt een droom die uitkwam voor mij afgelopen zaterdag. Na binnenkomst aftellen: nog 45 minuten, nog 30, nog 20, nog 10… En toen waren ze daar.
De krullen van Brian May zijn inmiddels behoorlijk grijs en hij beweegt niet altijd even soepel meer, maar wat een gitaarspel. Buitencategorie.
De baard en zonnebril van Roger Taylor verhullen zijn gerimpelde gelaat, maar de drums weet hij nog steeds goed te raken.
In mijn ogen levende rocklegendes. Bohemian Rhapsody, We are the champions, The show must go on, Radio Gaga, It’s a kind of magic en ga zo maar door. Wereldhits. Met een enorme diversiteit in de songs. Van mini-opera tot hardrock. Natuurlijk had hun helaas veel te vroeg overleden collega Freddie Mercury ook een grote hand in. Maar deze 2 heren staan er nog.
Ze spelen nog. Over de hele wereld. Samen. En hoe!
Aan Adam Lambert de taak om in de voetsporen van Freddie te treden. Maar hij doet het op zijn manier, alweer 10 jaar lang en hoe! Wat een fenomeen is die man. Die stem, zijn uitstraling en zijn showmanship. Ongekend.
Wat een plezier op dat podium. Wat een vakmanschap. Deze mannen doen al jaren waar ze enorm goed in zijn en het meeste plezier in hebben (waarom zouden ze anders op deze leeftijd nog touren? Voor het geld hoeven ze het niet te doen, lijkt me). Dus houden ze het lang vol, dus blijven ze creatief (wat een show!), dus branden ze niet op, maar leven ze op!
Doe wat je leuk vindt, doe wat je goed kan, dan win je altijd. En dat heb je zelf in de hand. Om het in Queens woorden te zeggen:
"You can be anything you want to be, just turn yourself into anything you think that you could ever be." (Innuendo, 1991)
